ΜΙΜΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Ο μιμητισμός, δηλαδή η τάση προς μίμηση, είναι φυσιολογικός ειδικά στα παιδιά και στους νέους ανθρώπους, διότι αποτελεί μια διαδικασία εκμάθησης και παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων και στην αλληλεπίδραση.
Ο μιμητισμός εκφράζεται με διάφορους τρόπους όπως μίμηση δεξιοτήτων, καθρεπτισμό (τρόπος ομιλίας, μορφασμοί κ.ά.).
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις μιμητισμού σε ενήλικες ή/και νέους η οποίοι μιμούνται τοξικές συμπεριφορές (βιαιότητες, κακοποίηση, ρατσισμό, εγκλήματα κλπ). Στις περιπτώσεις αυτές έχουμε τοξική μίμηση και υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:
- είτε να πρόκειται για εκφράσεις θαυμασμού προς του θήτες εγκληματικών ενεργειών
ή/και
- ψυχοπαθολογία.
Oι συναισθηματικά ανώριμοι και ανασφαλείς ενήλικες, βρίσκουν μια δικαιολογία για να εξαφανίσουν τα αρνητικά εχθρικά συναισθήματά τους μέσα από την ταύτιση, γι' αυτό αναζητούν άλλους, που έχουν χαρακτηριστικά που βρίσκουν χρήσιμα, εξωτερική εμφάνιση, ενδυμασία, παρορμητικότητα, ανάγωγες συμπεριφορές κ.ά.
Από ψυχοπαθολογική άποψη η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας αποτελεί κύρια αιτία μιμητισμού και σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατό να υπάρχει συννοσηρότητα με άλλες διαταραχές προσωπικότητας όπως η οιστριονική διαταραχή, η αντικοινωνική διαταραχή, ακόμη και διπολική διαταραχή.
Tο στοιχείο της τοξικής μίμησης στην εκδήλωση βίαιης συμπεριφοράς και κατ’ επέκταση στην εγκληματική δράση αποτελεί ένα ζήτημα που διχάζει εδώ και αρκετά χρόνια τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Παρότι σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ καταγράφονται περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων που υποστηρίζεται ότι έδρασαν μιμούμενοι κατά γράμμα «διάσημους» εγκληματίες, εντούτοις οι απόψεις των ειδικών περί του θέματος διίστανται.
Συνήθως, ο τοξικός μιμητισμός εκδηλώνεται σε παθολογικές προσωπικότητες, που μπορεί να επηρεαστούν από μια ταινία ή από το έγκλημα της διπλανής πόρτας που παρουσιάζονται στα Μ.Μ.Ε.
