ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ
Από τη στιγμή όμως που το εν λόγω άτομο ασελγήσει πάνω σε ανήλικο τότε θεωρείται και παιδεραστής και όχι απλά παιδόφιλος. Δηλαδή ο όρος «παιδοφιλία» δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την προσπάθεια σεξουαλικής επαφής με ανήλικο, ενώ ο πιο ειδικός όρος «παιδεραστία» αναφέρεται ακριβώς στην σεξουαλική πράξη.
Στην αγγλική γλώσσα ο όρος «pederast» και «pederastic» αναφέρεται σε ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ ανδρός και ανήλικου αγοριού, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται και μεταξύ ανδρός και ανήλικου κοριτσιού. Επίσης έχουμε και τον όρο παιδοβιαστής δηλαδή αυτός που βιάζει ανήλικα.
Τόσο οι παιδόφιλοι όσο και οι παιδεραστές/παιδοβιαστές εμπλέκονται πολύ συχνά και στην παιδική πορνογραφία.
Αυτό που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι μερικά σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά νιώθουν ότι αυτά είναι οι υπαίτια για την αποτρόπαια πράξη και όχι ο παιδεραστής. Εφόσον ενστερνιστούν κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο εύκολο όταν ενηλικιωθούν να προσπαθήσουν να επαναλάβουν το ίδιο μοντέλο σε άλλα παιδιά.
Η παιδοφιλία και η παιδεραστία δεν γιατρεύονται, χωρίς ποτέ να αποκλείονται οι εξαιρέσεις. Η συγκεκριμένη διαταραχή είναι σεξουαλική, γι’ αυτό και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον ψυχισμό του ατόμου, όπως όλες οι σεξουαλικές επιθυμίες και συνήθειες των ανθρώπων.
Οι αιτίες της παιδοφιλίας φαίνεται να ποικίλουν. Συνήθως έχουν να κάνουν με καθυστερημένη ψυχολογική και συναισθηματική ανάπτυξη ή κάποιου είδους ψυχολογική διαταραχή. Κάποιοι υπήρξαν οι ίδιοι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης όταν ήταν εκείνοι παιδιά.
Σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές έρευνες που υπάρχουν διαφορές στις εγκεφαλικές συνδέσεις μεταξύ των παιδεραστών και ατόμων από τον μέσο πληθυσμό. Συγκεκριμένα οι έρευνες αυτές υποστηρίζουν ότι οι εγκέφαλοι των παιδεραστών έχουν λιγότερη λευκή ουσία από τους «κανονικούς» εγκεφάλους.
Όσον αφορά το περιβάλλον του παιδεραστή, ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, φαίνεται πως παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη αυτής της σεξουαλικής διαταραχής. Συγκεκριμένα, έρευνες έδειξαν πως τα 2/3 των παιδεραστών έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά κατά την παιδική τους ηλικία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά γίνονται παιδεραστές κατά την ενηλικίωσή τους.
Όσον αφορά το περιβάλλον του παιδεραστή, ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, φαίνεται πως παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη αυτής της σεξουαλικής διαταραχής. Συγκεκριμένα, έρευνες έδειξαν πως τα 2/3 των παιδεραστών έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά κατά την παιδική τους ηλικία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά γίνονται παιδεραστές κατά την ενηλικίωσή τους.
Αυτό που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι μερικά σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά νιώθουν ότι αυτά είναι οι υπαίτια για την αποτρόπαια πράξη και όχι ο παιδεραστής. Εφόσον ενστερνιστούν κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο εύκολο όταν ενηλικιωθούν να προσπαθήσουν να επαναλάβουν το ίδιο μοντέλο σε άλλα παιδιά.
Η παιδοφιλία και η παιδεραστία δεν γιατρεύονται, χωρίς ποτέ να αποκλείονται οι εξαιρέσεις. Η συγκεκριμένη διαταραχή είναι σεξουαλική, γι’ αυτό και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στον ψυχισμό του ατόμου, όπως όλες οι σεξουαλικές επιθυμίες και συνήθειες των ανθρώπων.
Οι περισσότεροι παιδεραστές έχουν παρανοϊκές ιδέες, όπως ότι τα παιδιά που κακοποίησαν ήθελαν να συμμετέχουν στην πράξη με τη θέλησή τους, ότι η εμπειρία αυτή θα είναι χρήσιμη για τα παιδιά, ότι τα παιδιά δεν θυμούνται τίποτα γιατί δεν κατάλαβαν τι έγινε κτλ. Φυσικά αυτές οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μηχανισμούς άμυνας του «Εγώ» του παιδεραστή που ενεργοποιούνται σε μια προσπάθεια να προστατέψουν τον ήδη διαταραγμένο ψυχισμό του.
Τέλος, είναι πάρα πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε όλοι μας, και κυρίως οι γονείς, ότι το 70% των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών ο παιδεραστής είναι άτομο του οικείου περιβάλλοντος (συγγενής, φίλος, άτομο που έρχεται σε επαφή με τα παιδιά π.χ. στο σχολείο, στο γυμναστήριο κλπ) και όχι κάποιος άγνωστος δράστης που επιτίθεται στα θύματά του !
